Marieke had lang naar een zwangerschap uitgekeken. Na 14 maanden raakte ze in verwachting en kon ze haar geluk niet op. Het eerste trimester verliep super goed.
Ze keek enorm uit naar de komst van haar eerste kindje. Maar wat een reguliere 20-weken echo had moeten zijn eindigde in een nachtmerrie: Marieke kreeg ze het hartverscheurende nieuws dat haar baby in haar buik was overleden. Zonder enige voortekenen of alarmbellen. De bevalling die volgde, was een ervaring waarop ze zich nooit had kunnen voorbereiden. De beelden van dat moment bleven zich keer op keer herhalen in haar hoofd. De stilte in de verloskamer, het gevoel van machteloosheid, de kou van haar kindje in haar armen – het leek onmogelijk om verder te gaan zonder die herinneringen haar dagelijks te overweldigen. Deze beelden bleven haar achtervolgen. Het lastige waren ook de dubbele gevoelens. Want Marieke en haar vriend waren ook trots op dit mooie kindje, maar de beelden bleven zich maar aan haar opdringen.
Na maanden van verdriet en worsteling met slapeloze nachten, angstige gedachten en intense rouw, besloot Marieke hulp te zoeken bij het Postpartum Centrum NL. In de intake bespraken we de mogelijkheid om EMDR-therapie in te zetten bij haar klachten. In eerste instantie twijfelde ze – zou het echt helpen? En ging ze haar baby dan niet vergeten? Ze keek ook op tegen de sessies en om weer aan de nare beelden terug te moeten denken. Maar de zwaarte die ze voelde, het constante terugvallen in de pijnlijke momenten, maakte dat ze niets te verliezen had.
Bovendien was de wens voor een kindje er nog onverminderd en wilde ze ook haar lijf weer ‘vrij maken’ voor een eventuele nieuwe zwangerschap.
Tijdens de EMDR-sessies werd ze begeleid om stap voor stap de meest beladen beelden en gevoelens onder ogen te komen. Haar behandelaar hielp haar de intense emoties en paniek te verwerken, terwijl de lading van de beelden steeds minder heftig werd. De eerste sessies waren zwaar – tranen, spanning en ook weerstand. Maar langzaamaan merkte Marieke dat de beelden in haar hoofd begonnen te vervagen. De scherpte van de herinneringen werd zachter, de emotionele lading minder overweldigend. Waar de beelden haar eerst gevangen hielden, kreeg ze nu weer grip op haar eigen gedachten.
Na enkele weken merkte ze dat de paniekaanvallen verminderden. Ze kon terugdenken aan haar kindje zonder compleet overmand te raken door verdriet. Ze vond ruimte om naast het verlies ook liefde en warmte te voelen voor de korte tijd die ze met haar baby had gehad. De therapie gaf haar niet alleen rust, maar ook de kracht om weer vooruit te kijken.
Marieke’s verhaal en de behandeling die ze volgde geeft hoop: het laat zien dat trauma verwerken niet alleen weer ruimte in je hoofd geeft, maar ook weer de weg vrij maakt om de mooie herinneringen en gevoelens toe te laten.
Voor iedere moeder die een onvoorstelbaar verlies heeft meegemaakt: je bent niet alleen, en hulp kan écht het verschil maken, hoe spannend dat ook is.
