Toen Esma zwanger was, stelde ze zich voor hoe het zou zijn om moeder te worden. Ze zag zichzelf vol liefde haar baby wiegen, genieten van de eerste lachjes en zich volledig verbonden voelen met haar zoontje. Maar toen hij er eenmaal was, voelde alles anders. In plaats van vreugde en trots, voelde ze zich leeg, uitgeput en constant op de rand van tranen. Ze herkende zichzelf niet meer en schrok hiervan.
De dagen voelden zwaar en ze zag er tegenop. Ze voelde zich opgesloten in een eindeloze cyclus van voeden, troosten en slaapgebrek. Haar zoontje huilde veel, en ze wist soms niet hoe ze hem moest kalmeren. ‘Waarom voel ik geen blijdschap? Waarom lukt het me niet om te genieten?’ ‘Wat doe ik verkeerd’, vroeg ze zich steeds vaker af. Als ze andere moeders hoorde zeggen hoe fantastisch ze het moederschap vonden, voelde ze zich nog eenzamer. Ze durfde haar gevoelens niet te delen, bang om veroordeeld te worden. ‘Ik zou ook gelukkig moeten zijn,’ dacht ze. ‘Wat is er mis met mij?’
De nachten waren het zwaarst. Wanneer haar zoontje na een voeding weer begon te huilen, sloot ze haar ogen en hoopte dat iemand anders het van haar over zou nemen – maar dat gebeurde niet. Het voelde alsof ze continu faalde. Zelfs als haar partner aanbood om iets over te nemen, kon ze dat schuldgevoel niet van zich afschudden. ‘Ik moet dit toch kunnen? Ik ben zijn moeder.’
Toen ze uiteindelijk bij Postpartum Centrum NL terechtkwam en haar verhaal vertelde in de intake, voelde ze zich enorm opgelucht. Zoveel herkenning en erkenning. In de sessies leerde ze herkennen hoe haar gedachten haar steeds verder naar beneden trokken. Hoe streng ze voor zichzelf was en hoe de overtuiging dat ze een ‘slechte moeder’ was, haar klein hield. Ze leerde dat deze gedachten haar niet definieerden, en dat ze mocht voelen wat ze voelde.
Ze begon te oefenen met het erkennen van haar emoties, in plaats van ze weg te stoppen. In plaats van haar tranen weg te slikken als ze zich overweldigd voelde, stond ze zichzelf toe om te huilen. In plaats van zich schuldig te voelen als ze haar partner om hulp vroeg, oefende ze met het accepteren van steun. Langzaam begon ze weer ademruimte te voelen. Ze ontdekte dat ze niet de enige was die zich zo voelde.
Na vijf sessies voelde Esma zich zoveel sterker. De somberheid was niet in één klap verdwenen, maar ze wist nu hoe ze ermee om kon gaan. Ze had geleerd hoe ze haar gedachten kon ombuigen, hoe ze zichzelf niet langer zou veroordelen en hoe ze haar gevoelens kon accepteren zonder zichzelf erin te verliezen. Ze kon weer echt aanwezig zijn bij haar zoontje. En bovenal, ze voelde zich weer zichzelf.
Voor moeders die zich herkennen in haar verhaal, heeft Esma één boodschap: Je bent niet alleen. En je doet niks verkeerd. Blijf niet te lang wachten of denken dat je niet moet zeuren. Er is gewoon goede hulp waardoor je je snel weer beter voelt.
Bij Postpartum Centrum NL helpen we moeders zoals Esma om hun gevoelens te begrijpen en ruimte te maken voor herstel. Jij verdient het om je goed te voelen!
